جهان سینما، همیشه از بازیگرانی بهره‌مند بوده که برای
بزرگی‌شان، نیازی به تعریف و تأیید کسی ندارند. آن‌هایی که می‌توانند
لحظاتی خلق کنند که هیچ‌کسِ دیگر، قدرت انجام‌ش را به آن کیفیت نداشت. اما
برای تعریف «بهترین بازیگر»، من آن هنرپیشه‌ای را بهترین معرفی می‌کنم که
علاوه بر بازی‌های قدرتمند و انتخاب‌های درست، در دنیای واقعی از شهرت و
نفوذش برای بهبود زندگی مردم و اجتماعش بهره ببرد.برای همین است که «ادری
هپبورن» و «گریگوری پک» برای من بیش از زیبایی چهره و دلربایی بر پرده‌اند,
یا «لئوناردو دیکاپریو» که در بازیگری، خداوندگاری می‌کند و در عین حال،
دغدغه محیط زیستی‌اش تبی زودگذر نیست.
اما «بهترینِ بهترین‌ها»… از من بپرسید، بانو «مریل
استریپ» در جهان و تاریخ سینما رقیبی ندارد. او خارق‌العاده ترین بازی‌ها
را در اعجاب‌انگیزترین نقش‌ها انجام داده, پرافتخارترین بازیگر دنیاست,
مادری دلسوز برای چهار فرزندش و شریکی بی‌نظیر برای همسرش است. اما آنچه که
به او بیش از همه این افتخارات بانویی می‌بخشد، همین ویدئوست.
دیشب و در مراسم گلدن گلوب با جایزه سیسیل ب دومیل از مریل
استریپ به‌خاطر یک عمر فعالیت هنری تقدیر شد. اما او تنها خاطره تعریف
نکرد. به‌جایش از آسیبی عظیم گفت: قدرت در دست نااهل.
برای جهانی که تنها چند دهه از جنگ‌های مخربش می‌گذرد و
هنوز در آتش جنگ ملتهب است, ننگ و شرم است که باز به فاشیسمِ عیان
بازگشته‌ایم. روزگار دیوارکشی بینِ مردمان و تحقیرهای جنسیتی, نژاد و
مذهب‌پرستانه.
